یک رشته از جشن های اقوام آریایی جشن های آتش است . امروزه از آن جشن ها تنها « جشن سوری » و « جشن سده » به یادگار مانده است. آتش نزد ایرانیان مظهر روشنی ، پاکی ، طراوت ، سازندگی ، زندگی ، سلامت و تندرستی و در نهایت بارزترین تجلی خداوند در روی زمین است . جشن سوری در نخستین شب پنجه پس از سپری شدن 360 روز سال برگزار می شد. واژه « سوری » در فارسی به معنی « سرخ » می باشد و چنان که پیداست ، به آتش اشاره دارد . البته « سور » در مفهوم « میهمانی » هم در فارسی به کار رفته است. بر پا داشتن آتش در این روز نیز نوعی گرم کردن جهان و زودودن سرما و پژمردگی و بدی از تن بوده است . در قدیم جشن های آتش کاملا" حالت جادویی داشته و بسیار با شکوه بوده است .

ایرانیان باستان همیشه در ده روز آخر سال مراسم ویژه ای برگزار می کردند چرا که عقیده داشتند فروهرها یا همان فرشته های محافظ انسانها و روح درگذشتگان در بهار به زمین باز می گردند و آنها می خواستند با برگزاری این مراسم ویژه به استقبال بازگشت فروهرها بروند. یکی از آئینهای این مراسم برافروختن آتشهایی در پشت بامها و میادین شهرها بود چرا که عقیده داشتند آتش «که برای ایرانیان مقدس و قابل پرستش بود » از این ارواح در برابر اهریمن محافظت می کند. با گذشت سالهای این مراسم همچون بسیاری مراسم دیگر دچار تغییر شد. کسی به درستی نمی داند که از چه زمانی روشن کردن آتش محدود به شب آخرین چهارشنبه سال شده و مراسم چهارشنبه سوری وارد آداب و رسوم ما شده است. می گویند ملت آریایی که می خواسته سنت آتش افروختن را حفظ کند به همین دلیل این سنت را در اخرین چهارشنبه سال برگزار کرد.

جشن سوری به نوعی برای همه یادآور پیشینه چند هزار ساله آریائیمان است و با هر آئینی هم که برگزار شود، باز کسی نمی تواند آن را انکار کند  سوری نوعی جشن ملی، جدا از همه مناسبتهای مذهبی و سیاسی ، این جشن ما را با گذشته پیوند می دهد. همان گذشتگانی که می گویند در این شب به روی زمین میایند. اما صدای ترقه ها و نارنجکهایی که سال به سال پر سرو صدا تر می شوند آرامش روح اجداد  آریاییمان را بر هم می زند!