هشت بهشت
ز همه دست کشیدم که تو باشی همه ام ، با تو بودن ز همه دست کشیدن داردهشت بهشت
ز همه دست کشیدم که تو باشی همه ام ، با تو بودن ز همه دست کشیدن دارد
شرم می کنم ...
شرم می کنم با ترازوی کودک گرسنه کنار خیابان، سیری ام را وزن کنم! ای کاش یک ماه نیز موظف بودیم از اذان صبح تا غروب آفتاب فقرا را سیر کنیم نه این که گرسنگی و تشنگی کشیده تا فقط رنج آن ها را درک نماییم! آری هزاران بار افسوس که دیریست وا مانده ایم در ظاهر دین، دهانمان پر شده است از غلظت تلفظ حرف <ض> در کلمه "و لا الضالین" ولی غافل ازآن که خود عمریست در گمراهی به سر می بریم...
من و خدا
یافته هایت را با باخته هایت
مقایسه کن و بدان اگر خـــــــدا را یافته باشی ، هرچه باخته ای مهم نیست
خدایا …
دلم مرهمی می خواهد از جنس خودت …نزدیک
… بی خطر … بخشنده … بی منت
من چیزهای زیادی را در دست
گرفتم و همه آنها را از دست دادم ، ولی هر آنچه را که در دستان خدا قرار دادم هنوز
دارم .
به بزرگی آرزوت نیندیش !
به بزرگیه کسی بیندیش که میتونه آرزوتو بر آورده کنه … !
پس بزرگ آرزو کن ...
مشکل از آنجا شروع شد که قبل از انجام هر کاری به جای اینکه بگوییم : “خدا چی میگه ؟”
گفتیم : “مردم چی میگن …!
فهمیده ام که برای ثابت قدم ماندن در زندگی ، باید فقط با “دو نفر” تکلیفت را روشن کنی : با خدا و خودت...
ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ما ... !!!
ﺩﺭ ﺷﻬﺮﮮ ﻗﺪﻡ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﮐـﮧ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻟﺒﺎﻥ ﺳﺮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺮﺥ ﺗﺮ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺩﻝ ﺳﯿﺎﻩ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻫﻮﺱ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺳﺮﺥ ﺷﻮﺩ ﺑـﮧ ﺑﻬﺎﻧـﮧ ﮮ ﻋﺸﻖ !
ﺩﺭ ﺷﻬﺮﮮ ﺯﻧﺪﮔﮯ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐـﮧ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺍﺩﺍﮮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﮯ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻦ ﻟﯿﻠﮯ ﻫﺎﮮ ﺳﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﻧﺪ !
ﺩﺭ ﺷﻬﺮﮮ ﺍﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺰﻡ ﮐـﮧ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻫﯿﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺲ ﻋﯿﻨﮏ ﺩﻭﺩﮮ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺷﯿﺸـﮧ ﮮ ﺳﯿﺎﻩ ﻋﯿﻨﮏ، ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺻﺎﺩﻕ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ!
ﺩﺭ ﺷﻬﺮﮮ ﻣﮯ ﺍﯾﺴﺘﻢ ﮐـﮧ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺑﻮﺳـﮧ ﻫﺎﮮ ﺧﻮﺩ ﻗﯿﻤﺖ ﻣﯿﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭ ﺷﺮﯾﮏ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻮﻧﺪ !
ﺩﺭ ﺷﻬﺮﮮ ﻣﮯ ﺍﻧﺪﯾﺸﻢ ﮐـﮧ ﭘﺴﺮﺍﻧﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺗﮑﯿـﮧ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﺮ ﺑﺎﺯﻭﮮ ﺷﯿﺸـﮧ ﺍﮮ ﺁﻧﻬﺎ!
ﺩﻫﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﻣﮯ ﺑﻮﯾﻨﺪ، ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮔﻔﺘـﮧ ﺑﺎﺷﮯ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ !
ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ ﺣﻖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ، ﭼﻮﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﺎﮮ ﻣﺎ ﺑﻮ ﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ ...
ﺑﻮﮮ ﺳﻮﺀ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ .... ﺑﻮﮮ ﺧﯿﺎﻧﺖ ..... ﺑﻮﮮ ﺩﺭﻭﻍ ﻭ ﺑﺎﺯﮮ ﻣﯿﺪﻫﺪ .
بدون شرح ...
ایـــن روزهـــا،
آرزوهـــایـــم چقــــدر شبیــــه
سیگــــارم شــــده انـــد!!!
.
.
.
.
.
"دود می شــــوند
و
می رونــــد بــــه هـــــــوا"
ﻣـــﺎ ﺑـﻪ ﻫـــﻢ ﻧﻤـﯿﺮﺳــﯿـﻢ !...
ﻣـــﺎ ﺑـﻪ ﻫـــﻢ ﻧﻤـﯿﺮﺳــﯿـﻢ !...
ﺍﻣّــﺎ . . . ﺑﻬــﺘـﺮﯾــﻦ ﻏــﺮﯾـﺒﻪ ﺍﺕ ﻣــﯿﻤـﺎﻧــﻢ ﮐـﻪ ﺗــﻮ ﺭﺍ ﻫــﻤﯿﺸـﻪ ﺩﻭﺳـــﺖ ﺧــﻮﺍﻫــﺪ ﺩﺍﺷــﺖ . . . ﺩﻟــــــــــــــــــﻢ ﮔــﺮﻓﺘـﻪ ﺍﺯ ﺍﯾــﻦ ﺷـﻬــــﺮ ﮐﻪ ﺁﺩﻣﻬــﺎﯾـﺶ ،ﻫـﻤﭽــــﻮﻥ ﻫــﻮﺍﯾـﺶ ﻧـﺎﭘﺎﯾـــﺪﺍﺭﻧــﺩ . . . ﮔـﺎﻩ ﺁﻧـﻘـــﺪﺭ ﮔـــﺮﻡ ﮐــﻪ ﻧـﻔـﺴــﺖ ﻣﯿــﮕﯿــﺮﺩ.. ﮔﺎﻩ ﭼــﻨﺎﻥ ﺳـــﺮﺩ ﮐـﻪ ﺑــﺪﻧــﺖ ﻣـﯿﻠـــﺮﺯﺩ . . . !ﻣـــﻦ ﻭ ﺗــﻮ ، "ﻣــﺎ " ﻛﻪ ﻧﺸــــﺪﯾــﻢ ﻫـﯿــﭻ ،ﻣــﻦ ﻧـﯿﻤــﯽ ﺍﺯ ﺧــــﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻫــﻢ ﺑﺎﺧﺘـــﻢ ...!